Skills, Sensatie en Souvenirs: Hoe Zes Jaar Reizen Mijn Hele Leven Veranderde15 min read

Het opdoen van nieuwe kennis is waarschijnljk niet de voornaamste drijfveer voor mensen om op reis gaan, maar ik denk dat het in de kern de belangrijkste reden is waarom we in het vliegtuig stappen naar een onbekende plaats.

Ik heb zes jaar gereisd door Australië, Thailand, Indonesië en Zuid-Afrika en naast de Instagram foto’s heb ik skills en informatie vergaard die mijn levensbeschouwing hebben veranderd. Dat heeft me geholpen om onnodige laagjes van mijn persoonlijk af te pellen, waardoor ik mijn ware zelf heb kunnen ontdekken.

“Ik ben niet wat ik denk dat ik ben, ik ben niet wat je denkt dat ik ben, ik ben wat ik denk dat je denkt dat ik ben.” – Charles Horton Cooley

Het is tegenwoordig zo moeilijk om te weten wie je bent. We leven in een perceptie van een perceptie van onszelf. We worden overladen met beelden van allerlei aantrekkelijke lifestyles die we zo graag zelf zouden willen hebben, dat we liever vergeten wat er echt toe doet voor onszelf. We proberen onze fantastische en onbegrensde zelf in gefilterde 2D-plaatjes te portretteren, maar in het proces waar we onze eigen essentie conceptualiseren, komen we vast te zitten in een zelfgemaakt concept van wie we moeten zijn. Hierdoor voel je je niet alleen machteloos, omdat je afhankelijk bent van de goedkeuring van anderen, maar soms ook verschrikkelijk verloren. Wat nodig is, is een ontsnapping aan dat alles om terug te keren naar jezelf, en je eigen kracht.

Ontsnappen aan kennis

Ik ben blij dat ik al relatief vroeg in mijn leven die ontsnapping hebt gemaakt, en die inmiddels al zes jaar lang heb laten duren. Het kostte me al die jaren om helemaal te vergeten wat ik over het leven had geleerd, maar ook over mezelf en hoe ik dacht dat een leven geleefd zou moeten worden. Reizen opende mijn ogen voor andere perspectieven die resoneerden met een dieper deel van mezelf. Het was niet altijd gemakkelijk om gewoon maar te reizen terwijl iedereen al was begonnen met studeren.

Wanneer ik terug naar huis ging om wat geld te verdienen, moest ik mijn keuzes altijd verdedigen. Waarom verspilde ik mijn leven door doelloos rond te dwalen? Waarom studeerde ik niet, hoewel ik het diploma en de intelligentie had om dat te doen? Wat de vragen ook waren die me achtervolgden, vandaag ben ik blij dat ik de focus op mezelf heb gehouden en ben blijven reizen. Zelfs als het alleen maar heeft geholpen om dieper in de wereld en mezelf te duiken.

Ik ben niet altijd zo’n liefhebber van kennis geweest. Sterker nog, ik had er zelfs een hekel aan omdat er op school gewoon te veel van was. Te veel dat me niet echt interesseerde, te veel dat ik niet als waardevol zag voor mijn eigen leven. Kennis die alleen werd opgedaan om een ​​goed cijfer te halen en vervolgens te worden vergeten. Vandaag besef ik dat ik gewoon te jong was om de kleine stukjes en beetjes uit de eeuwige stroom van informatie te zoeken die echte waarde voor mij en mijn leven hadden. Hoe dan ook, reizen heeft die aangeboren zoektocht naar kennis gelukkig opnieuw aangewakkerd, waarvan ik denk dat iedereen die heeft.

Toen ik naar Australië ging lukte het eindelijk om te ontsnappen aan de stroom van informatie en alles wat ik op school had geleerd. Toen ik na mijn schooltijd voor het eerst in mijn leven naar het buitenland ging, was dat een grote stap uit mijn comfortzone. Het was niet makkelijk om me aan te passen aan een compleet andere levensstijl, een groot verschil met mijn leven in Duitsland.

Ik zou mezelf in die tijd niet als bijzonder dapper, zelfverzekerd of opwindend willen beschrijven. Gewoon een eenvoudig meisje die niet heel zeker was van wie ze was, maar daar ook geen probleem van maakte. Ik was geen rebel, ik was niet het slimste meisje op school, ik was gewoon een beetje doorsnee. Ik had een geweldig vriendje, haalde gemiddelde cijfers en heb me blijkbaar nogal uitgeleefd in de weekenden, waardoor ik in mijn laatste jaar op de middelbare school de derde plaats behaalde in de ranglijst van ‘Alcoholisten’.

Leren surfen

Australië was een goede start om uit mijn comfortzone te komen en af ​​te leren wat niet werkte voor mij, maar het leven veranderde drastisch toen ik met een vriend van Australië naar Indonesië reisde en in contact kwam met surfen.

Indonesië – het land zonder angst zoals Gerry Lopez, een surfpionier, het noemt. Deze plaats vertegenwoordigde het tegenovergestelde van waar ik ben opgegroeid. Duitsland is op efficiëntie gerichte, 100% correcte plaats en Indonesië is een land waar mensen sneller tevreden zijn met hoe de dingen op hun eigen manier kunnen uitpakken, en waar ze een groot respect voor en sterke verbinding hebben met de natuur.

Als je in een land als Indonesië leert surfen, voel je de effecten van surfen nog veel sterker.

Onlangs realiseerde ik me dat mijn veranderde gevoelens over het leven voornamelijk zijn veroorzaakt door het surfen. Je kunt vanalles lezen over een positieve mindset en een prachtig positief leven, maar surfen raakt je via de lichamelijke ervaring. Waarschijnlijk net zoals yoga of dansen, of een andere activiteit die je direct met jezelf kan verbinden. Maar voor mij is het feit dat dit allemaal in de natuur plaatsneemt, in soms enge en onvoorspelbare omstandigheden, juist de reden waarom surfen zo extreem krachtig en gezond voor me is. Door te surfen word je (soms letterlijk) opengebroken tot jezelf, je eigen moed, tot de mogelijkheden in het leven en de stroming van alles om ons heen. Het is voor mij de mooiste en kortste route om je eigen essentie te vinden, en uiteindelijk ook de essentie van het leven.

Ik nam de route van het surfen toen een vriendin en ik een maand lang vastzaten op een feesteiland in Thailand. We besloten om de uitnodiging van een groep Uruguayaanse jongens te accepteren. Mijn vriendin had een van de jongens in Australië ontmoet, en we sloten ons bij hen aan en gingen mee op een surftrip naar Indonesië. We hadden eerder gesurft in Byron Bay, maar ik weet niet of het meetelt als je op een regenachtige dag twee boards huurt om zonder instructies te gaan peddelen. We hebben die dag geen enkele golf gepakt. We hadden dus nog nooit écht contact gehad met het surfen, wat ons heel enthousiast maakte om een ​​nieuw land te bezoeken, een nieuwe vaardigheid te leren, en het feestparadijs te verlaten.

Bovendien was het was niet zomaar een strandje in Indonesië, want we gingen rechtstreeks naar de Mentawais-eilanden.Ik was nog nooit in Indonesië geweest en het bleek een verbluffende introductie. We hadden geen idee dat de Mentawais eigenlijk een bestemming waren waar juist ervaren surfers naartoe gingen. Maar daar stonden we dan, met onze boards die we de vorige avond op het vasteland hadden gekocht. We vonden nergens rustige golven in de Mentawais, en onze eerste surfpogingen leidden tot diepe krassen in mijn tweedehands March Richard surfplank. Gelukkig voor ons, en vooral onze boards, vonden we een stukje strand waar we waarschijnlijk onze boards niet zouden breken. Hier lukte het om te oefenen en eindelijk met twee voeten op de plank te staan.

We liepen een uur door de jungle om bij een plek te komen waar niemand was, ongerept met overal palmbomen. We konden onze ogen niet geloven. Zo volgden we een groep jongens en belandden we in het paradijs, surfend nota bene. We hadden ons thuisland verlaten en vonden een nieuwe passie, ver weg van waar we vandaan kwamen. Het leven leek onwerkelijk. Het werd een ervaring die ik nooit had verwacht, niet eens in mijn wildste dromen.

Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik begreep dat wanneer je blindelings het leven vertrouwt, je vanzelf op de plekken belandt die je op dat moment het meeste nodig hebt. Zoals je je kunt voorstellen, waren mijn vriendin en ik al snel verslaafd aan het surfen. Gek genoeg was dat ook de periode dat ik mijn vriendin Lizzie ontmoette, met wie ik nu samenwerk (aan het einde van dit artikel meer hierover). Ik hou ervan wanneer het cirkeltje rond gaat, en het leven vanzelf op haar pootjes beland. Leren surfen is een vaardigheid die mijn leven letterlijk voor altijd heeft veranderd.

De hang-loose high in Hollywood

Het surfen bleef me letterlijk en figuurlijk omver blazen toen we naar Bali gingen om onze nieuwe passie voort te zetten. Ik was op zo’n hoog punt, een soort high, dat ik nóg meer nieuwe passies wilde ontdekken. Ik wilde zien wat het leven in ruil daarvoor terug zou geven. Dus besloot ik om van Bali naar Hollywood te vliegen om mijn eigen versie van de Amerikaanse droom te ontdekken. Dat klinkt misschien raar en behoorlijk roekeloos, maar op dat moment in mijn leven had ik zo radicaal alles losgelaten, alles wat ik wist en ooit had meegemaakt, dat ik me op een heerlijke manier bijna leeg voelde. Ik stond helemaal open voor alles wat het leven me wilde laten zien. Ik was klaar voor het leven, om de leegtes op te vullen en me over alles te vertellen, zodat het leven eindelijk weer zou kloppen.

Ik ben altijd dol geweest op dansen en heb waarschijnlijk veel te veel Hollywood-films bekeken, maar daar ging ik dan: drie maanden in mijn eentje naar LA. Nadat ik voor het eerst in mijn leven naar Australië was gereisd, was het reizen naar Amerika nog steeds de allergrootste stap uit mijn comfortzone die ik tot nu toe heb gedaan. Ik was behoorlijk bang, maar slaagde er in om die hang-loose houding en mentale high van het surfen vast te houden. Ik wist dat alles goed zou komen en dat ondanks ik geen idee had wat me te wachten stond, het de moeite waard zou zijn om deze droom van mij te verkennen.

Zoals je je kunt voorstellen, was het de moeite waard. Hoewel dansen in Hollywood niet zo leuk bleek te zijn als ik had gedacht, begon ik aan een iets kalmer en minder competitief: yoga. Nadat ik een klein beetje op Bali had geoefend, werd ik helemaal verliefd in Los Angeles. Ik nam elke dag de metro van Hollywood/Vine naar North Hollywood om te oefenen in mijn favoriete yogastudio. Ik kon mezelf helemaal vinden in de hele yogafilosofie, las er boeken over, hield een dagboek bij en begon heel gezond te eten. Ik werd me bewust van de stroming van het leven, van de manier waarop het universum met mij kan communiceren. Ik had me nog nooit zo goed gevoeld, op een manier die ik nog nooit eerder had gevoeld. Ik schreef in mijn dagboek: ‘Het leven is zo magisch, dat ik er bang van wordt.’

Dieper duiken in Encinitas

Ik had nog ongeveer een maand in Amerika toen ik besloot dat het tijd was om meer van Californië te zien. Toen ik in Hollywood een boek aan het lezen was en erachter kwam dat de auteur uit Encinitas kwam, wat in Zuid-Californië ligt, besloot ik dat dat een goede reden was om Encinitas te bezoeken en verkennen.

Op mijn allereerste dag in Encinitas liet de Airbnb-eigenaar me het hele gebied zien. Diezelfde middag, grappig genoeg, zag ik de auteur van het boek op een parkeerplaats bij het strand. Ik kon het niet geloven en was veel te verlegen om hallo te zeggen, maar ik stond helemaal versteld. Ik zat in de auto met grote ogen en kon niet geloven hoe het universum hiervoor had gezorgd. Alweer leek het leven compleet onwerkelijk.

Mijn tijd in Encinitas voelde magisch. Het was bijna alsof ik op mijn fiets door een parallel universum reed. Ik had me nog nooit zo gevoeld. Een manier van leven waar de wereld elk uur van de dag met je communiceert, zolang je maar open stond om ernaar te luisteren.

Een andere dag, ontdekten mijn kamergenoten dat ik geen flauw idee had wie Deepak Chopra was. Ze konden niet geloven dat ik nog nooit van deze New York Times bestsellerauteur en wereldwijd bekende spirituele leider uit India had gehoord. Zijn centrum was, natuurlijk, gevestigd in Encinitas, dus moedigden ze me aan om daarheen te rijden.

Even later fietste ik langs de kust naar het centrum van Deepak Chopra. Omdat ik geen idee had wat ik zou vinden, dwaalde ik maar een beetje rond bij het centrum. Ik verkende de vredige plek, waar meditatie- en yogalessen, boeken en kunstwerken werden aangeboden. Ik liep de bibliotheek in om een ​​poosje uit te rusten. Toen greep de titel van een bepaald boek mijn aandacht. Ik pakte de ‘Zeven Spirituele Wetten van Succes’ van Chopra van de plank en begon een paar regels te lezen.

Nog een paar regels verder voelde ik plotseling een overweldigende connectie met de auteur, het leven en het universum. Het is moeilijk om te beschrijven, maar de woorden die in dat boek stonden geschreven, resoneerden zo diep met die vluchtige gedachten die ik stilletjes had gedacht, maar nooit ergens had gearticuleerd. Door ze zwart op wit te lezen, realiseerde ik me dat ze gegrond waren en dat ik helemaal niet zo verdwaald was.

Ik kon niet voorkomen dat de tranen over mijn wangen rolden. Het was alsof iemand een steen van mijn hart had gehaald. Een paar woorden die in een zin aaneengeregen waren, gaven me een gevoel dat ik nog nooit eerder gevoeld had. Ik voelde me eindelijk begrepen en geliefd. Niet door een persoon, maar door het leven zelf. Het is grappig dat een boek zo’n reactie in me los kon maken, maar ik denk dat het de omstandigheden in mijn leven zijn geweest die deze boodschap echt over hebben gebracht. Dat moment heeft mijn perceptie van het leven compleet veranderd.

Mijn eeuwige souvenir

Mijn zes jaar reizen in een notendop komt toch echt neer op het nauwe contact met de natuur. Door het surfen heb dat contact kunnen ervaren, en door mezelf bloot te stellen aan het leven zonder concrete plannen of verwachtingen, kon de nodige informatie me altijd op het juiste moment weer vinden. Ik heb mezelf leren kennen via een combinatie van nieuwe vaardigheden en een dosis informatie. Dat is voor bij ‘kennis’ op zijn best.

We horen vaak deze uitdrukking: kennis is macht. Ik denk dat het nogal kort door de bocht is om zo te denken. Op die manier negeer je de subtiele nuances van kennis, die zich meer in ons hart en onderbuik bevinden, in plaats van in ons brein. Ik heb het over onze intuïtie, ons instinct, en wijsheid in het algemeen. Het is iets dat we door ervaringen leren begrijpen, of we zouden zelfs kunnen zeggen dat we het al weten en dat we er gewoon aan herinnerd worden. Ik denk echter dat kennis, of het nu iets is dat we leren of iets dat we diep in onszelf kennen, de sleutel tot het leven is. Kennis bepaalt hoe we het leven zien en bepaalt daarom hoe we ons daarover voelen. Het beïnvloedt ons perspectief en verandert daarom onze staat van welzijn.

Hoewel onzichtbaar, heeft de kennis die ik tijdens het reizen heb opgedaan de grootste waarde voor mijn leven gehad. Ik voel me niet langer verloren (al voel ik me nog steeds af en toe verdwaald, maar het heeft gelukkig geen negatief effect meer op mijn levensbeeld), mijn geloof in het leven is diep geworteld in de liefde die ik ervoor voel. Zo voel ik me niet elke dag, maar het belangrijkste is dat ik weet dat het er altijd is. Ik weet dat het leven in mijn voordeel werkt, en dat het leven mij van nature ondersteunt. Dat vertrouwen dat ik heb in het leven is gedurende die jaren op reis onbreekbaar geworden.

Verdwaald in de logica

Het is makkelijk om je verloren te voelen in een samenleving die je juist provoceert op te ‘pushen’ in plaats van geduldig te zijn. De Westerse maatschappij heeft e neiging heeft om de essentie van mensen over het hoofd te zien, en ze in plaats daarvan als machines te zien. Ik voelde me vrijwel altijd verloren toen ik terugging naar Duitsland om wat geld bij te verdienen. Het was alsof alle mooie informatie die ik had opgedaan, alles waardoor ik me zo geweldig voelde, absoluut niets waard was in Europa.

Ik had geen kans mezelf uit te leggen, want wat ik moest verklaren was onverklaarbaar. Als ik het probeerde, klonk ik als een arrogant buitenaards wezen. Het is iets dat we allemaal kennen en voelen, maar het wordt nauwelijks gearticuleerd of overwogen in onze samenleving. We hebben gewoon niet het gevoel dat we het leven kunnen vertrouwen, ons wordt geleerd om de omstandigheden juist te beheersen.

Wat ik door het reizen heb geleerd, is het tegenovergestelde. Telkens wanneer ik de controle losliet en geen enkele situatie tot het einde toe logisch uitsloot, leverde het leven precies wat ik nodig had. Het was misschien niet wat ik van te voren had verwacht, maar achteraf besef je je wat je zegeningen zijn. Laten we eerlijk zijn – het leven kent jou altijd beter dan dat jij jezelf kent.

Als ik logisch over Amerika had nagedacht, zou ik niet zijn gegaan. Als mijn vriendin en aan onze angst hadden toegegeven, waren we nooit met een ​​stel willekeurige jongens naar een afgelegen eiland gegaan. Dan hadden we het paradijs niet ervaren, nooit geleerd om te surfen op een prachtige locatie, en nooit die kans gehad die ons leven uiteindelijk op zijn kop zette.

Antwoorden in de natuur

Natuurlijk bedoel ik niet dat je altijd maar naïef moet zijn, maar door af en toe dom te zijn heb ik een lange weg af weten te leggen. Telkens wanneer ik het leven vertrouwde en op dat vertrouwen reageerde, werkte het leven het beste voor mij. Zoals ik eerder zei, het is niet iets dat ons dagelijks bezig houdt. We realiseren vaak niet dat we het leven kunnen vertrouwen, dat de missie van het leven is om ons te ondersteunen, omdat we allemaal samen met elkaar moeten leven. Het leven profiteert van ons en we profiteren van het leven. Het is een cyclus.

We zijn geen geïsoleerde individuen die willekeurig op een planeet worden geplaatst, we zijn hier allemaal samen. We bestaan ​​niet in afzondering, maar in co-creatie met alles om ons heen. In plaats daarvan maken we deel uit van iets dat geen controle vereist, maar iets wat vanzelf werkt. We zijn groter dan onze zelfverzonnen concepten van onszelf, en de waarheid is te vinden in de natuur.

Hoewel het gelukkig nog steeds overal te vinden is, is de natuur iets waar we niet genoeg rekening mee houden. We denken dat we er alles over weten en voelen daarom nog maar weinig ontzag voor onze planeet, maar dat bewijst wel degelijk dat er iets aan de hand is. Omdat de boom ons nodig heeft om CO2 te consumeren, hebben we de boom nodig om O2 te consumeren. We zijn afhankelijk. Wij zijn ergens deel van. Zonder de ene zou de andere niet bestaan. We leven in een cyclus met de natuur, maar we zijn vergeten hoe we op een harmonieuze manier met het milieu om kunnen gaan.

Dit jaar overleed de laatste mannelijke Noord-witte neushoornstern ter wereld en ik vraag me af wat er met ons mensen gebeurt als er nog maar een paar soorten over zijn. Wat gebeurt er als we de natuur grotendeels hebben vervangen door een kunstmatige omgeving. Ik denk dat onze toekomstige generatie het moeilijk zal hebben om gelukkig te zijn, en ik denk dat ze niet zullen weten hoe ze moeten leven. Waarom? Omdat het per slot van rekening de natuur is die ons begeleidt en beïnvloedt.

Het beschermen van de natuur

Duidelijkheid kun je vinden in de natuur. Het is de natuur die ons weer op het goede spoor zet. Hoe weten we wanneer we moeten slapen wanneer de zon wordt vervangen door permanent kunstlicht? Als de maan niet meer in zicht is vanwege vervuiling, hoe zullen we dan weten dat er een cyclus is, dat we vooruitgaan en dat de tijd voorbijgaat? Wanneer er geen vogels meer vliegen om maar te kijken, wie zal ons dan laten zien dat er technieken zijn die opnieuw definiëren wat mogelijk werd geacht? Als we niet meer in de oceaan kunnen zweven zonder omringd te zijn door plastic, hoe zullen we dan weten dat het allemaal wel goed komt?

Hoewel ik nu over de toekomst praat, is het voor mij een hele enge gedachte om me voor te stellen waar ik zou zijn zonder te kunnen surfen, zonder me verbonden te voelen met de natuur, met het leven, met mezelf. Waar ben ik zonder het vermogen om het bos in te gaan en te beseffen dat zolang ik kan ademen, alles goed zal gaan? Dat mijn zorgen me niet definiëren, maar dat ik deel uitmaak van iets groters. Een systeem. Eén systeem dat niet door mensen is gemaakt. Ik weet niet wat jullie hierover denken, maar ik wil zelf niet leven zonder de natuur, zonder de kennis die ons helpt te beseffen wat er echt toe doet.

D’Aloha

Het was vorig jaar toen mijn vriendin Lizzie, de vriendin die ik in de Mentawais ontmoette, vroeg of ik samen wilde werken aan haar non-non-profitorganisatie A Liquid Future. Natuurlijk zei ik ja, en mijn kijk op kennis veranderde weer. Ik zag hoe opgewonden de mensen waren om echte kennis op te doen in de vorm van een taal. Ik zag hoe kennis hen kon voorbereiden op een toekomst vol veranderingen. Het heeft me geholpen om te realiseren hoe belangrijk het is dat de locals hun eigen levensbeschouwing kunnen communiceren aan duizenden bezoekers, die in ruil daarvoor ook nieuwe kennis opdoen over andere manieren van leven.

A Liquid Future werkt aan projecten op een klein eiland in het afgelegen Indonesië, dat momenteel wordt ontwikkeld voor de toeristische industrie. Dit eiland biedt de mogelijkheid om een ​​nieuw toeristisch model te introduceren en ontwikkelen. Een model waarbij het delen van kennis en het beschermen van de de natuur prioriteit heeft. Daarom krijgt de lokale bevolking de mogelijkheid om de Engelse taal te leren, zodat zij hun wensen, behoeften en dromen met betrekking tot de veranderingen die het toerisme zal brengen, kunnen communiceren. Ze delen hun kostbare kennis en levensfilosofie, zodat ze niet verdwalen in de versnelde ontwikkeling van het eiland. A Liquid Future werkt aan het creëren van ’s werelds eerste surfreservaat in samenwerking met Save The Waves and Conservation International. Ondertussen hebben Lizzie en ik ook de leukste en meest verbijsterende gesprekken waarbij we een product ontwerpen waarin alles samenkomt waar we in geloven. D’Aloha.

Een verloren paradijs of jezelf verliezen in het paradijs

De wereld wordt inderdaad steeds kleiner, maar het is aan ons om op welke manier dan ook deze ontwikkeling te sturen. Nóg een verloren paradijs of jezelf verliezen in een paradijs dat je nog nooit eerder hebt bezocht? Met je gedachten afdwalen naar onbekende plaatsen, nieuwe perspectieven ontdekken en vervolgens voor altijd anders an denken over je eigen leven?

Ik vind reizen een fantastische manier om de wereld ervan bewust te maken dat we in feite nog steeds verbonden zijn met elkaar en de natuur. We leven niet in afscheiding en zijn niet geïsoleerd. Wat ik op een persoonlijk niveau doe, beïnvloedt de hele wereld, omdat ik deel uitmaak van een cyclus. Ik ben een deel van de natuur, een deel van het leven en het universum.

We zijn daar misschien niet meer zo bewust van omdat de meesten van ons in steden wonen. We leven in samenlevingen die ons ertoe aanmoedigen om de allerbeste te worden en daarbij onze ellebogen te gebruiken. Desondanks denk ik dat we allemaal fundamenteel beseffen dat er meer is, meer in het leven dan allen onze dagelijkse routine. Iets wat groter is. Dat we groter zijn dan de foto’s die we van onszelf op Instagram zetten. Ik denk dat reizen je beter bewust kan maken, en dat zie ik als extreem waardevol in een wereld die zich razendsnel ontwikkeld.

Het gaat niet alleen om een internetverbinding, maar nog meer om de verbinding met mensen en verhalen. Hun essentie, onze essentie, de essentie van de wereld, is iets waar we meer aandacht aan moeten besteden. Het leven blijft een mysterie, en de plekken die ons helpen om te begrijpen hoe waardevol dat is moeten we beschermen. Dat is een privilege voor eerste wereldburgers. Het is een proces dat ons kennis en vaardigheden biedt die van groot, zo niet essentieel, belang zijn voor de toekomst van de mensheid.

Benieuwd naar de activiteiten van A Liquid Future in geïsoleerde kustgemeenschappen? Bezoek de Facebook pagina voor meer informatie en ondersteun hun initiatief door hun updates te volgen!