Het is al bijna anderhalf jaar sinds mijn pap niet meer thuis woont. Ruim drie jaar geleden werd het echt duidelijk, het is de ziekte van Alzheimer. Daarom loop ik dit jaar voor de eerste keer de Vierdaagse. Een mooie uitdaging en een sportieve manier om me in te zetten voor een goed doel: Alzheimer Nederland. En eentje recht uit mijn hart.
In januari 2016 bleek na meerdere onderzoeken en aan de hand van een scan in het ziekenhuis dat het om de ziekte van Alzheimer ging. Pap vergat steeds meer, werd aanhankelijk en ook steeds meer onzeker in zijn doen en laten. Het zorgde thuis dagelijks voor veel verwarring, irritatie en onbegrip. Na meerdere gesprekken met de casemanager die we toegewezen kregen, kon pap naar een particuliere dagopvang. Met veel aandacht, activiteiten en gezelligheid voor mensen met dementie. Van 10:00 tot 16:00 uur, vier dagen lang en dichtbij huis.
Daarom loop ik dit jaar voor de eerste keer de Vierdaagse. Een mooie uitdaging en een sportieve manier om me in te zetten voor een goed doel: Alzheimer Nederland. En eentje recht uit mijn hart.
Eerst kon hij zelf nog fietsen, erna reed mijn mam met hem mee of bracht hem met de auto weg. Van wandelen, schilderen, de vissenkom schoonmaken en de krant samen doornemen, het waren de prikkels en aandacht die hij nodig had. Thuis kon hij zichzelf niet goed meer bezighouden en dat werd alleen maar minder. Pap paste goed in de groep en leek het naar zijn zin te hebben. Na een half jaar ging pap alleen zo achteruit dat de dagopvang geen optie meer was.
Genieten met een lach en een traan
Steeds vaker verplaatste pap spullen in huis, had meer persoonlijke aandacht nodig en kwam ’s nachts steeds vaker uit bed. De ziekte sloop er langzaam in. Omdat pap steeds meer achteruit ging wilden we graag nog één keer samen op vakantie. In augustus 2017 gingen we met het hele gezin naar Spanje, de laatste keer samen met pap op vakantie. We hadden een fijn huisje in een mooie omgeving en heerlijk weer. Precies hoe pap het ook gepland zou hebben. Ik weet zeker dat hij heeft genoten. Wij allemaal, met een lach en een traan.
Niet lang na de vakantie kon pap terecht bij een verpleeghuis. Verpleeghuis Oranje Nassau’s Oord in Wageningen, Emmaplein 4, om precies te zijn. Na twee weken proberen en wennen werd het een plek waar hij mocht thuiskomen. Een huiselijke plek gelegen aan een mooi stuk bos. Af en toe, zeker in het begin, wilde hij nog met ons mee naar huis. Maar al gauw had hij zijn draai gevonden en was het oké dat hij bleef en wij weer gingen. Hoe hij dan elke keer weer zwaait en rustig gaat zitten en de krant pakt om te lezen, althans dat lijkt zo, of gezellig bij de rest van de bewoners gaat zitten. Zo lief en aandoenlijk om te zien. Hij is echt de liefste man die ik ken, zelfs nu is hij nog steeds zó lief, vriendelijk en toegankelijk. Iedereen mag ‘m en kan hem goed om zich heen hebben.
Het doet zo’n pijn om soms zijn lege blik te zien. Maar hij is het nog. Hij herkent ons nog, ik zie het aan de twinkeling in zijn ogen.
Het doet zo’n pijn om soms zijn lege blik te zien. Maar hij is het nog. Hij herkent ons nog, ik zie het aan de twinkeling in zijn ogen en zijn oprechte lach. Hij pakt ons vast wanneer wij hem vastpakken. We zijn vaak bij hem, gaan uit wandelen, nemen ‘m vaak mee ergens naartoe. Hopelijk vergeet hij niet hoeveel we om hem geven.
Aandacht voor dementie: een betere kwaliteit van leven
Wat is het moeilijk, je ouder zo langzaam kwijtraken. Daarom vraag ik aandacht voor dementie. Ik hoop dat onderzoek op korte termijn kan bijdragen aan een toekomst zonder dementie en aan een betere kwaliteit van leven voor mensen met dementie en hun dierbaren. Ik weet dat onderzoek voor mijn pap geen verschil meer zal maken, maar hopelijk zorgt onderzoek daar voor anderen op een dag wel voor.
Dat ik me op deze manier kan inzetten voor de stichting maakt me dankbaar en trots. En door alle steun motiveert het me nóg meer om nog harder te trainen om er een succes van te maken.
Wil jij ook iets bijdragen aan mijn sponsorloop? Dat zou ik erg waarderen. Dat kan via deze link: bit.ly/marjolijnwandeltvooralzheimer.
Dit artikel is geschreven door Marjolijn Venderbosch. De bovenstaande foto’s zijn gemaakt op Vaderdag 2018 door haar beste vriendin en fotograaf Michèle Giebing.
Iedereen kan een Guest Globonaut worden! We zijn een open platform, wat betekent dat we regelmatig verhalen delen van gastbloggers. Als jij ook iets wilt delen, neem dan een kijkje op onze ‘opsturen’ pagina.
