Dit is een verhaal over een Andalusisch paard genaamd Guapo. Hij is het soort paard waar Andalusië bekend om staat, het Spaanse soort paard dat lang geleden al op de zwart-witte ansichtkaarten stond. Ik heb hem maar één keer gezien, maar ik weet zeker dat ik zijn naam nooit zal vergeten.
Het was een zonnige dag in maart. Het krassende gekrijs van de hanen en de zachte glans van de zon hadden ons die ochtend vanzelf wakker gemaakt. De winter liep langzaam over in de lente en de mimosa-bomen stonden in volle bloei. We ontmoetten Guapo op een strand genaamd Playa de Zamora, toen mijn surfervrienden op zoek waren naar mooie golven. Ik was mee, samen met mijn camera. Zoals altijd was ik de horizon aan het scannen voor bijzondere plaatjes. Je weet maar nooit.
Goede golven hebben we niet gevonden. In plaats daarvan zagen we Guapo elegant langs de kust galopperen. Hij oefende zijn paardengangen, dus hij moet een jong dressuurpaard zijn geweest. Zijn lange bruine manen dansten in de wind en zonder een stap te verzetten hebben we hem minstens tien tot vijftien minuten bekeken. De familie van de ruiter was er ook. Hun zoon en kleine chihuahua, die naast Huapo op een mier leek, speelden samen op het strand.
Toen stapte de ruiter af en begon hij Gaupo naar de golven te leiden, weg van het strand en een paar stappen verder de zee in. Guapo leek een beetje in de war. Hij volgde de ruiter maar veranderde snel van gedachten. Ik denk dat hij het natte zand onder zijn voeten voelde verschuiven en zijn vertrouwen even verloor.
Deze dag was de eerste keer dat Guapo de oceaan inging, vertelde de ruiter ons later. Het was de eerste keer dat hij in de golven spetterde en het zoute water over zijn huid voelde stromen. We stonden te kijken naar zijn aanvankelijke aarzelingen, maar dat veranderde al snel in puur geluk. Hij ging in het water liggen en stond meteen weer op. Hij sprong in de golven en probeerde weg te rennen wanneer de ruiter plagend water over hem heen gooide.
Deze dag was de eerste keer dat Guapo de oceaan inging, vertelde de ruiter ons later. Het was de eerste keer dat hij in de golven spetterde en het zoute water over zijn huid voelde stromen.
Kun je geloven dat we het geluk hadden om precies op het juiste moment op dezelfde plek te zijn? Het was een van die once-in-your-lifetime momenten wanneer je simpelweg meegaat met de flow van een slaperige, zonnige dag. En dan uit het niets wordt je gebrek aan plannen beloond met de meest surrealistische ervaringen waarbij het leven eventjes op een sprookje lijkt, bijna te buitengewoon om waar te zijn.
Dat is waarom dit ook een verhaal is over loslaten. Af en toe moet je het leven zichzelf laten ontvouwen, op wat voor manier dan ook. Het gaat erom dat je open staat voor onverwachte ontmoetingen met degenen die toevallig je pad kruisen, vrienden en vreemdelingen. Omdat die toevallige ontmoetingen die je met geld niet kan kopen vaak het soort momenten worden die je voor altijd bijblijven.
Hoi! Mijn naam is Roselinde en ik ben de oprichter van Globonaut. Ik ben een cultureel analist, digitale verhalenverteller en een fotograaf met een passie om de wereld te verkennen. Mijn droom is om van Globonaut een inspirerende plek op internet te maken voor iedereen die zijn of haar gedachten over het leven op planeet Aarde met anderen wil delen.
