Een weekend Rome voorbij het toerisme2 min read

Of je nou links een steegje inkijkt, rechts om een hoekje van een appartementengebouw gluurt of rechtdoor de straat volgt: in het centrum van Rome ontdek je om de paar honderd meter wel weer iets nieuws moois. Een restje stadsmuur, een overgebleven pilaar, een oude kerk… Rome ademt de geschiedenis. Wanneer je er in rondloopt voel je de verhalen van eeuwen en eeuwen die zich hier hebben afgespeeld. Persoonlijk vind ik dat allemaal een beetje overweldigend. Rome overschreeuwt me, walst me plat met haar over de top verschijning. Ze blijft maar komen met nieuwe grandiositeit en brengt me op het punt dat ik dingen ga roepen als “Doe normaal”, “Nee, niet alwéér!” “Ah, come onnnnnnn!”.

Een weekend Rome, maar dan anders

Daarom besloot ik mijn weekend Rome dit keer wat anders aan te pakken. Ik was met mijn ouders naar Rome, die graag een rondleiding wilden. Natuurlijk wilden ze ook de bekendere dingen zien, zoals de Spaanse Trappen, het Vaticaan en het Colosseum. Helemaal om de highlights heen kon dus niet. Maar de manier waarop we die highlights gingen bekijken kon natuurlijk wél anders.

Ik besloot niet in een rechte lijn van het één naar het ander te lopen (of nog erger: met de metro van het één naar het andere te rijden) en net als duizenden anderen te proberen om het Colosseum of het Forum Romanum perfect op de foto te krijgen. In plaats daarvan bedacht ik routes die door kleinere straten net om de drukte heen gingen. En tijdens het lopen op die route besloot ik niet blind mijn navigatie te volgen. Ik laat me leiden door mijn zintuigen: links ziet er interessanter uit, dus lopen we linksaf ook al is dat een klein beetje uit de route.

Helemaal om de highlights heen kon dus niet. Maar de manier waarop we die highlights gingen bekijken kon natuurlijk wél anders. En tijdens het lopen besloot ik niet blind mijn navigatie te volgen, maar me te laten leiden door mijn zintuigen.

Het Rome voorbij het toerisme

We ruilden het doelgerichte een klein beetje in voor dwalen door de stad. Kronkelende steegjes liever dan grote straten. Liever een paar kilometer extra in onze voeten dan enkel de afdrukken van postkaarten hebben gezien. En dus ben ik – tussen het sightseeing door – op zoek gegaan naar het Rome voorbij het toerisme. Het rustige, kleine, knusse Rome. Het dromerige Rome dat tot je verbeelding spreekt. En het Rome waar ik me nog een voorstelling kan maken van hoe het is zou kunnen zijn om in Rome te wonen. Hoe Rome zou zijn zonder al die toeristen.

Mijn zoektocht naar de rustige kant van Rome is wel gelukt: van alle foto’s die ik na het weekend van mijn camera haalde, hield ik uiteindelijk driekwart foto’s over van de dingen waar de meeste toeristen aan voorbij zullen snellen. Kleine tafereeltjes, een mooi steegje, een stukje straatkunst. En nog belangrijker voor mij persoonlijk: door op die manier naar Rome te kijken, werd ze ineens veel minder overweldigend, en een stuk vriendelijker voor mijn gevoelige geest.

Ik neem je graag mee in het Rome voorbij het toerisme.